Monday, January 29, 2024

मोनालिसा 2024

काही तासांपूर्वी पॅरीस येथील लुव्र म्युझियम मध्ये जगप्रसिद्ध मोनालिसा पोर्ट्रेट वर सरकार विरोधात अन्नधान्यासाठी बंड म्हणून riposte alimentaire (food counterattack) काही महिला कार्यकर्त्यांनी भोपळ्याचे सॉस फेकले असे कळले. 

किती हा पांचटपणा ‌‌ .. 
त्या बिचाऱ्या मोनालिसा ने ह्यांचे काय बिघडवलय ? 
किंबहुना तिचा आणि अन्नाचा काय संबंध ? 
ती कित्येक वर्ष त्या बुलेटप्रूफ काचेच्या फ्रेम मध्ये वातानुकूलित भव्य हॉल मध्ये एकटी राहते. दिवसा हजारों पर्यटक येतात तेथे .. कित्येक तिलाच पहायला लुव्र संग्रहालयात येतात . 
1190 मध्ये बांधण्यात आलेला हा अतिशय भव्य किल्ला कित्येक वर्ष  नेपोलियन संग्रहालय म्हणून ओळखला जात होता. येथे दर वर्षी साधारण ८० लाख पर्यटक भेट देतात. हजारों चित्र, शिल्प , आर्टिफॅक्ट, ऐतिहासिक कलाकृतींचे नमुने तेथे आहेत. नेपोलियनच्या काळापासुन लुटलेला .. मागवलेला ..जमा झालेला फार मोठा खजिना तेथे जपून ठेवला आहे. 
मोनालिसा हे सोळाव्या शतकातील लियोनार्दो दा विंची चे प्रसिद्ध तैलरंगातिल चित्र त्याच खजिन्याचा एक भाग. 

बरं ... 
आपल्याला अन्न चांगल्या दर्जाचे मिळत नाही म्हणून अध्यात मध्यात नसलेल्या बुलेटप्रूफ काचेत रमलेल्या  कलाकृतीवर हल्ला झाला म्हणून निषेध नोंदवावा की अशा कार्यकर्त्यांवर हसावे .. काही कळत नाही. आपल्या देशातील कार्यकर्ते बरे ... काही बिनसले की लगेच विरोधी पार्टीच्या नेत्यांचा कापडी पुतळा बनवतात आणि तो धो धो धोपटतात. 

एकतर कलाकार हे अल्प संतुष्ट. आजचा लियोनार्दो दा विंची ... समाजात वावरण्यासाठी किती धडपडत असतो तुम्हाला माहिती आहे का ? 
चित्रशिल्प विक्रीची गोष्ट आहे हे समाजाला शिकवण्यापासून सुरूवात करावी लागते. त्यात मूळ चित्र बाजुला ठेवून प्रिंट विकत घेणारच ढीगभर असतात. आतातर अशा प्रसंगाने कलाकारांच्या अस्तित्वावरच हल्ला केला जातोय की ... 

त्या  Riposte Alimentaire (Food Counteratack) नावाच्या गटाने या स्टंटची जबाबदारी स्वीकारलीय खरी .. पण कार्यकर्त्यांना पेन्सिल चालवायला येत असतील तर असे चित्रावर भोपळ्याचे सॉस टाकत फिरकलेच नसते मुळी ... 
मजेशिरच आहे हे ... 
रस्त्यावर टोमॅटो टाकावा ... बटाटा टाकावा ... 
फार फार तर शिजवलेले काही टाकायचे तर बेकलेला पाव टाकावा ... कारण भाकरी त्यांच्या देशात बनत नसते.

जगभरातच हवामान खराब होतय .. सगळाच ताण डोईजड होतोय ... हवामान बदलामुळे शेतीवर सर्वात अधिक प्रहार होत असतो हे खरे आहे. भारतात जसे शेतकरी कुटूंबातील नवयुवक नोकरीच्या शोधात शहर गाठतात तसेच इतर कित्येक देशात सुरू आहे. पॅरीस हे देखील त्यातीलच एक. जवळपासची गावं .. शेतं .. रिकामीच असतात. सगळच महाग ...हॉटेलिंग महाग ..  फळभाज्याही महागच.  पण त्या Riposte Alimentaire (Food Counteratack) कार्यकर्त्यानी अती केलंय हे. 
विषय कुठून कुठे फिरवताय ... 

मोनालिसा सोळाव्या शतकातील फ्रेंच चित्रकार  लियोनार्दो दा विंची यांचे चित्र. या चित्राबाबत अनेक गूढ कथा रचल्या गेल्या आहेत. किंबहुना या
कथांमुळे ती जगभर अतिशय लोकप्रिय झाली असावी. एकदा ती म्युझियम मधून  चोरीलाही गेली . काही वर्षांनी सापडली. कित्येक वेळा तिच्यावर हल्ले झाले. 
तिच्यावर म्हणजे मोनालिसा नामच चित्रावर हं .. आम्हा कलाकारांना कलाकृती नावानेच संबंधांची सवय असते. 
कधी ऍसिड , कधी केक , आता भोपळ्याचे सॉस. 
वर तेथील कर्मचाऱ्यांनी चित्रावर काच असल्याने चित्राला धक्का पोहोचला नाही असे कबूल केले. 
म्हणजे थरभर मेकअप केलेल्या  मॉडेलवर सॉस टाकावा अन् नंतर मॉडेल शाबूत आहे असे म्हणत तोंडावरचा सॉस पुसून घ्यावा .. तसे काहीसे ! 

हे असे कसे चालेल ?  पॅरीस हे जगभरातील सर्वात महत्वाचे कलेचे प्रेरणा स्थान आहे. तेथे आज मधोमध वाहणारी सिएंन नदीच्या किनार्यावर चालत  दर पंधरा मिनिटांवर एक म्युझियम  किंवा कला दालन आहे. 
हजारों पर्यटक दर आठवड्याला तेथे येतात ते तेथील महत्वाचा कला संग्रह बघायला. म्हणजे ह्या शहराचा टॅक्स बर्यापैकी टुरीझम , पर्यटनावर जमा होतो. कला जगतात पॅरिसचा खूप मोठा वाटा आहेच आणि राहणार.  तसेच कलाकार व साहित्यिक वर्गामुळे पॅरीस प्रसिध्द आहे व राहणार हे नक्की. 

तेथील सरकारही नवयुवकांना घरबसल्या स्टायपेंड देते असे ऐकून आहे. ह्या बिचाऱ्या कार्यकर्त्यांना जे काही मिळतंय त्यात पॅरीस पर्यटन खात्याच्या वाटा आहेच की ...  काही वर्षांपुर्वी म्हणे कोणीतरी भल्या माणसाने तेथील घर नसणार्यांना स्वतः:च्या खर्चाने टेंट दिले होते .. तो ही असाच सरकार विरोधातील चळवळीचा भाग होता. जर सरकार बेजवाबदार असेल तर नक्कीच  विरोधात आवाज उठवावा पण विचार करून ठोस पाऊल घ्यावे नै .. पण ज्या जगप्रसिद्ध मोनालिसाच्या चित्राला करोडो लोक पहायला स्वतः: लाखोंनी कमावलेला पैसा खर्च करून येतात .. तीच्यावर असा हल्ला म्हणजे अतीच आहे ... 

मलातर असे वाटते की आता त्या कार्यकर्त्यांना शिक्षा मिळणार असेल तर एखाद्या शेतावर नांगर चालवायला शिकवा.दोनचार वर्ष शेती करू देत त्यांना ... भारतातच पाठवा ना त्यांना ... येथे शेतातच शुध्द हवा पाणी आणि भाज्याही मिळतील त्यांना. पण फुकट स्टायपेंड मिळणार नाही हे मात्र खरं. आजचा युवक स्मार्ट आहे हे आपण म्हणतो पण कुठला राग कुठे काढायचा हेच जर त्यांना कळत नसेल तर काय उपयोग ! 

अशा वर्तणूकीवर जागतिक स्तरावर आक्षेप घेतला जावा. मोनालिसा काय, कुठल्याही कलाकृती वर अशा प्रकारचे वर्तन चुकीचे आहे.

       ...... भावना सोनवणे.

Sunday, January 21, 2024

राम ...

राधा प्रेम शिकवते
शिकवते मीरा भक्ती
सरस्वती दाखवते दिशा शिक्षणाची
लक्ष्मी सांगते महत्व पैशाचे वेळोवेळी  
 
विठ्ठल काळा तरी... 
विठ्ठल नाम निखळ पाणी .. 
वाहत जावं  त्यातच...
आणि सोप्पं करावं जगणं कृष्ण कृष्ण करत

वेळ निभावून नेतं स्मरण विष्णूचं
शंकर मात्र हवा हवासा अकांड तांडव 
ब्रम्ह सृष्टीचा जन्मदाता 
ब्रम्हचारी हनुमान आद्य देव शक्तिचा 

सगळेच कसे वेळोवेळी...
साथ निभावणारे 
सगळेच देव लाडके...
 
एक राम तो एक मर्यादा पुरूषोत्तम 
समजणं त्याला मात्र सोप्पं नाही 
जितकं जवळ कराल ...
तितका तो समोर येइल...
आठवण करून देइल वेळोवेळी मर्यादेची

 धावाधाव करा कितीही जिवाची  
मी आणि माझं म्हणत साठवत रहा काहीबाही
जाताना मात्र सोडायचंय येथेच सगळं काही 
शेवटच्या टप्यावर फक्त राम नामच...
दुसरं नाही काही.
              .... Bhavna. 21st January 2024.

Friday, October 20, 2023

कढी आणि राणी ..

नुकतंच मला सातक्षातकार झाला की मी दह्याची कढी चांगली बनवते ... 
किचन मध्ये खूप वेळ घालवायला आवडत नसला तरी कढी शांतपणे आणि फक्त एके फक्त त्याकडेच लक्ष देऊन करते कारण पुर्वी कढी बनता बनता अचानक फुटायची ... तो मात्र  एक तापच होतो नै. 
म्हणजे दूध फाटते .. नासते .. तसे कढी फुटते ! 

आता कित्येक वर्ष कढी छान होतेय ... त्याचे श्रेय मात्र दही व बेसन मिश्रण करायला घेतले की एक मजेशीर गोष्टीच्या आठवणला जाते. 

आपल्या आईच्या हातच्या चवीची किंवा नेहमीच्या स्वयपाक करणार्या हातांची आपल्याला इतकी  सवय झालेली असते की तीच एखादी डिश दुसर्याच्या हातून बिघडलेली खावी अन् तोंड वाकडे करून घरी परतावे अन् तेव्हा घरच्या चवीचे महत्व जाणावे ! 
 लहानपणी  एकदा सुट्टीच्या दिवशी एकत्र खेळता खेळता  शेजारच्या नम्रता व अमीत  कडे  मी आणि माझा भाऊ योगेश आपले ताट घेऊन एकत्र जेवायला गेलो . 

मां ने त्या दिवशी दह्याची कढी बनवली होती. जे बनवलय ते निमूटपणे खायचे हा घरचा नियम. 
नेमके त्यांच्या घरीही दह्याची कढीच होती. आपापल्या ताटातले जेवताना  एकमेकांना चविला कढी शेअर केली . 
अगदी घट्ट ... पिठूळ आणि कच्चवट होती ती. 
मला नाही आवडली. 
कदाचित तेव्हा पहिल्यांदाच जाणवले की हाताची चव काय असते पण एकाच वेळेस एकाच गोष्टीच्या दोन वेगवेगळ्या चवी कशा काय ? 
मां संध्याकाळी नोकरीवरून परतली तेव्हा लगेच हा किस्सा सांगितला. मां म्हणाली की कढी बनवणे खरंतर कंटाळवाणं काम आहे. फोडणी दिली की पळी सतत हलवावी लागते त्यामुळे सहसा बायका एकच  उकळी आली की गॅस बंद करतात मग कढईचई चव कच्चवट लागते तसेच कधी कधी बेसन पीठाचा अंदाजही कारणीभूत ठरतो. 
सोबतच मां नी मला खास कढी साठी एक गोष्ट सांगितली ती अशी होती. 

एक राजा असतो ... त्याच्या तीन सुंदर राण्या असतात. 
राण्या भोळ्या पण बोलायला बोबड्या असतात. 
एक दिवशी त्यांच्याकडे दुसर्या राज्याचे राजे पाहुणे म्हणून येणार असतात. 
हा राजा आपल्या राण्यांना बजावतो की काहीही झाले तरी आपले तोंड बंद ठेवायचे . काहीही बोलायचे नाही. 

पाहुणा राजा जेवायला बसतो. 
राण्या अगदी भले मोठे पक्वानांनी सजवलेले चांदिचे ताट समोर ठेवतात. त्या राजाला एका वाटीत वाढलेली कढी भलतीच आवडते. 
अगदी आनंदाने जेवतो आणि कढीचे खूप कौतूक करतो ... 
आता राण्या खूष होतात. 

राजा : आहाहा ... मी अशी इतकी छान कढी पुर्वी कधीही  खालली नाही ! अगदी पोट भरले पण मन काही भरत नाही ... 
राण्या खुदकन हसतात. 
पहिली राणी : ही गोय पयीने अगदी गोयगोय हयवायची ... 
दुसरी राणी : कयी गोय कयला हेवटी थोइ सायर घाययी की झायं... 
तिसरी राणी : अये अये ... तुम्हाया सांगिययय नै ...तोंड बंय्य ठेयायय ..  बोयायचं नायी हं.. 
मग हसू येते अन् कढी करता करता त्या राण्यांच्या बोबडेपणात कढीला तीन उकळी येईस्तोवर पळी रमते आपण मात्र शांतपणे मनातल्या मनात हसत असतो ... 

खरंच असंख्य वेळा कढी केली अन् ती गोष्ट अजून काही संपेना ... कढी गॅसवर चढली की ढवळता ढवळता त्या राण्या माझ्या कानाजवळ त्यांच्या बोबड्या आवाजात रेसिपी पुटपुटत असतात.

 ...... भावना सोनवणे. 21. Oct. 2023. 

Monday, September 11, 2023

अवजारांची दसरा दिवाळी अंघोळ

Latepost Dasara ... 
गेल्या वर्षीचा पावसाळा जरा लांबलाच अन् दसरा आला ... वर्ष सरतोय तरी हा व्हिडीओ समोर येतो अन् आठवणींना उजाळा देत आनंद देऊन जातो. दिवाळीला सुवासित तेल उठणं लावून लेकरांना अंघोळ घालावी तशी वर्षातून एकदा लोखंड धातूच्या अवजारांचा तेलाने अंघोळ घालावी अन् आळसावलेली कटर प्लायर हतोड्या कामासाठी सज्ज व्हावेत....‌
2002 ला पाच वर्षाचा चित्रकला अभ्यासक्रम पुर्ण झाला .. दोन वर्ष शिक्षिकेची नोकरीही सांभाळली अन् हळूहळू चित्रप्रदर्शनांची  सुरूवातही झाली. पक्कड हातोडी वगैरेंची ओढ पुर्वीपासूनच होती. छोटे छोटे कोर्सेस करत मेटल इनॅमलींग ( मीनाकारी) साठी फर्नेस घेतल्या. माझ्या मेटलच्या ट्रेनरने अवजारे मिळवण्याचे ठिकाण शेवट पर्यंत सांगितले नाही. कामासाठी छोटीशी स्वच्छ जागा तयार झाली. अधूनमधून काम करत राहिले. त्या दरम्यान अनिश तामिळनाडूत एका लोकल कलाकाराकडून मंदिरासाठी तयार केले जाणारे तांबं धातूतील मेटल रेपोझी शिकला होता पण शिक्षक तामिळ असल्यामुळे पारंपारीक नावांची व पद्धती समजण्याची अडचणही झाली. ह्यातील बरीचशी अवजारे तामिळनाडूतील कांचीपुरम जवळील एका गावातून मिळवली. मदत करणार्या तिथल्या मित्राने हे टूल बनवणार्या कामगारांना दारू पाजून अवजारे मिळवली होती. 

सुरूवातिला जुगाड करत काही व्यावसायीक स्वरूपाची कामे हाताळली. त्या काळात ना नफा ना तोटा तत्वाने खाऊनपिऊन अगदी सोबतचे हेल्परचा चांगला फायदा करून अशी कामे पार पाडली. एक एक काम दोनतीन महिने रात्रंदिवस एक करून धम्माल केली . 

कधीतरी आठवण आली की ह्या माध्यमात खेळते. एकवीस वर्ष लोटली . पधवीधर चित्रकार म्हणून वावरताना इतर माध्यमं हाताळणे म्हणजे ' चेरी ऑन द टॉप ' असते हे अनिश आणि मी नेहमीच अनुभवत आलो आहे. पाच वर्षांत दृष्य कलाकार म्हणून बरीच परिमाणं हाताळली जातात त्यामुळे इतर माध्यमं एकदा पद्धत कळाली की सहज आणि अगदी व्यावसायीक दृष्टीकोनातून हाताळणे सोपे जाते. 
म्हणतात ना ... 
आधी कविता समजायला शिका ... मग वाद्य आणि गायनाचा सराव सुरू करा ... त्यातून अभिनय जमू लागला की नृत्य अंगिकारा .... 
तसेच आधी पेन्सिल .. मग पेसटल .. जलरंग .. तैलरंग व इतर .

सरावाने मुर्त .. अमुर्त... रियालिझम .. ऍबस्टरॅक्ट यातील फरक रसिकाला कळतो. निसर्ग मुर्त सोबत अमुर्त ची ही झलक देत असतो. ज्याचा नझरेचा सरावच नाही त्याला अमुर्त असे काही कधीच कळत नाही. 

 चित्र म्हणजे टू डायमेंशनल .. द्विमीत डिझाइन समजायला लागले की थ्री डायमेंशनल .. त्रिमीत हळू हळू जमू लागते.  तरी बरेच शिकायचे उरलेले असते पण पाऊल खुणा पाहिल्यावर असे दिसते की जे घडलंय ते ही खूप सुंदर आणि नाविण्यपुर्ण आहे. तरी धडपडावे अन् नवे काही शोधत रहावे कारण आपण कलाकार आयुष्यभर एक अभ्यासक असतो ! 
       ......... Bhavna Sonawane . September 2023.

Thursday, July 27, 2023

असंख्य तुकडे चित्राचे ....

एका ,आठ बाय चौदा  आकारमानाच्या चित्राचे तुकड्यांनी काढलेले फोटो  आणि त्यातून निर्माण होणाऱ्या शेकडो रचना ... 
तो प्रत्येक तुकडा एक वेगळे चित्र जणू ... 

1995 फाउंडेशन वर्गात शिक्षकांनी वर्षाच्या शेवटी घेतलेल्या दोन असाइनमेंट मध्ये कागदावर ' चित्र ' विषय हाताळला होता.  छोटीशी एक बाय एक इंच खिडकी करून कागदभर  खिडकी फिरवायची. प्रत्येक खिडकी एक वेगळे चित्र म्हणून तितकीच ताकदीची वाटायलायला हवी ...हा नियम ... 
आजही तोच नियम घेउन चित्र जगत असते .. मजा येते असे काम करायला.... ! 
एका मोठ्या चित्राचे डोळ्यांनी हजारो तुकडे पाडायचे .. सगळेच वेगवेगळे अनुभवायचे आणि सगळ्याच रचना वेगवेगळ्या आणि परिपुर्ण .. सर्व भावले की झाले चित्र पुर्ण.
 मग त्यात प्लेन रंगाचा ब्रश स्ट्रोकही सामावलेला असतो आणि सुखात नांदत असतो .. प्रत्येक बारीक आकारही डोळ्यातून सुटेनासा होतो. 
जणू त्यावर वर्षभर काम चालत रहावे ... !! 
 ...... Bhavna Sonawane. 2023. July 27.

Thursday, July 13, 2023

नऊवारी व लावणी ..

मी व सोसायटीतील इतर मुलं तिला मावशी म्हणत असू. कमला करगुटकर (अनघाची आई) ही माझ्या आयुष्यातील महत्वाची व्यक्ति. एकाच सोसायटीत राहत असल्यामुळे खूप धम्माल करायचो. अनघा पेक्षा ती माझी अधिक जवळची मैत्रिण झाली होती. इ. दहावीत शिकत असताना नाताळच्या सुट्टीत सर्व मुलांना घेऊन आम्ही जवळ जवळ तीस पस्तीस सोलो .. ग्रूप  .. इ. नृत्य , मंगळागौर  व स्कीट बसवले होते. अगदी नर्सरी च्या मुलांपासून ते कॉलेजला शिकणारी अनघा .. सर्वच होतो त्यात .  
एक लावणी तू कर असं म्हणताच काष्टा नेसावा लागणार म्हणून मी नाक मुरडलं होतं आणि मी किती चुकते आहे हे मावशीने सांगितले.  लावणी ह्या नृत्यशैलीचे महत्व व बारकावेही समजावून सांगितले. नऊवारी साडी सुटसुटीतपणे  नेसायला शिकवली. माझे सुरूवातिचे नाच मावशी व अनघा बसवत असे. फिल्मी गाणी निवडण्यापासून ते ड्रेसही आम्ही तिघी मॅनेज करत असू. एखादे गाणे निवडले की त्या गाण्यातील ठराविक नटीचे हावभाव व बॉडी लॅंगवेज नीट टिपून घ्यायचे हा प्रयत्न. मग नृत्य त्या शैलीत बसवायचे. घरात उपलब्ध असलेल्या कपड्यांपैकी तो ठराविक पोशाख तयार केला,मावशीचे सोन्चांयाचे पाणी चढवलेले चांदिचे दागिन्कीयाने सजले की स्टेज वरची राणी मीच जणू ! 

फोटोतील गुलाबी साडी अनघाच्या आजीची. ती खूप जुनी ठेवणीतली डाळिंबी  रंगाची इंदुरी साडी जी मी बर्याचदा नेसली... शेवटी विरली. 
लावणी व नऊवारी साडीवर तेव्हापासून माझे प्रेम जडले. पुढे कॉलेजला वर्गाची मंगळागौर व त्यासाठी नेसलेल्या साड्या, तो धम्माल दिवस .. ती स्पर्धा आणि जिंकलेले पहिले बक्षीस आजही आठवत.  आम्ही मुलींनी मिळून मुलांनाही एका गाण्यासाठी नऊवार साडी नेसायला मदत केली होती. 
कित्येक लावणी व त्यातही फ्युजन तयार करून कॉलेजच्या सोहळ्यात सादर केले. बक्षीसही जिंकली. त्याच दरम्यान भरतनाट्यम ही शिकायला घेतले. नंतर जगण्याच्या धडपडीत हे सर्वच विसरले ... 
     .... Bhavna. July 14.2023.

Thursday, June 29, 2023

चित्राविषयी काही ..

राग येत नाही पण हसू येतंय .. 
एखादा व्यक्ति हौस म्हणून एखादे गाणे गुणगुणणारा स्वत:ला  गायक म्हणवतो का ? 
फार तर फार  कराओकेची साथ घेऊन गायील. 
तसेच वरातीत नाचणारा स्वत:ला नर्तक चा टॅग लावून फिरत नाही नं ... 

पण हल्ली चार चित्र वेडीवाकडी नक्कल करता आली की  लगेच स्व: घोषीत चित्रकाराचा बायोडेटा  बनवून घेतात.  निव्वळ शाळेची इंटरमिडीयेट ग्रेड परिक्षा पास झालेलेही मी चित्रकार आहे असा दावा करतात. हल्ली कुठून कुठून फाइन आर्ट ची डिग्री सर्टिफिकेट जन्माला येइल काही सांगता येत नाही.   

कॉपीराइट हा प्रकार अस्तित्वात असल्याचे त्यांना माहित देखील नसते. एखाद्या आर्ट गॅलरी च्या चित्र प्रदर्शनासाठी  चित्रकार  निवडताना तर एक एक मजेशीर किस्से तयार होतात नै. 

ह्यात मी सेल्फ टॉट आर्टिस्ट बद्दल बोलत नाही.स्वत:मध्ये चित्रकलेची गुणं जाणून योग्य मार्गदर्शन, अभ्यास व नियमीत सराव करून त्यातील मोजकेच उत्तम कला सादर करतात व स्वत:ची शैली तयार करून त्यावर ठाम राहतात हा एक अपवाद आहेच 

कित्येक कलाकार पोटापाण्यासाठी आजकाल एक एक विषयाचे वर्कशॉप घेत आहेत. आता अशा वर्कशॉपचे पीक खूप घातक ठरू लागले आहे.  त्यात विद्यार्थी  काय शिकले .. काय व किती सराव केला .. खरंच बरोबर अभ्यास सुरू आहे का .. ह्याचे मुल्यमापन केले जात नाही. दोन चार दिवस सराव घेवून विषय संपवला जातो.  अगदी दहा वीस ची बॅच बाहेर पडावी तसे हे सर्टिफिकेट कलाकार मार्केट मध्ये व्यावसायीक चित्रकाराचा टॅग लावून फिरताना दिसत आहेत. आपण वापरत असलेले माध्यम किती अवघड आहे असेही ढोल पिटताना दिसतात. मुळात सर्वच माध्यम कितीही सोपे वाटले तरी तितके अवघडच.

पदवीधर चित्रकारांना अहंकार नसावा तेवढा अहंकार  खोटा बायोडेटा पुढे सरकवणारे दाखवतात.  चित्र कॉपी असल्याचे कबूल करत नाहीत.  वर मेरा इनस्टाग्राम अकाऊंट है .. मेरे पास चित्र के खरिददार भी है ... असे काहीसे उत्तर येते. 

हे वाढत चाललंय ... आणि वाढत राहणार .... 
कलाकृती छोटी असो वा मोठी ... स्वस्त असो वा महाग ... चित्र खरेदी करणार्यांनी नक्कीच कलाकारच तपासून पहायला पाहिजे म्हणजे कला क्षेत्रला योग्य न्याय मिळेल व कला रसिक दिशाहीन होणार नाही  !
               ........ Bhavna Sonawane